Cornettes de Bise, let's go
Cornettes de Bise via Col de Vernaz en Pas de la Bosse
Cornettes de Bise (2.432m)
- 10,61 km
- 1.303 hm
- 04:05 uur
De Cornettes de Bise is een imposante berg, gelegen in de Vallée d'Abondance. Hij is exact even hoog als de Mont de Grange. Samen domineren deze twee bergen de vallei, en hoe! Ik heb de Cornettes al eens eerder mogen beklimmen (lees hiervoor mijn blog: Racend de Cornettes de Bise op). Toen via Pas de la Bosse en terug langs Col de Verne, nu andersom. Toen een trailrun-race, nu al wandelend op het gemak. Ondanks dat het hoog zomer is, is het fris. Voor de zekerheid heb ik dus toch maar een lange broek aangetrokken. Inmiddels heb ik vaak genoeg ervaren hoe koud de zweet-harde wind-combinatie kan zijn wanneer je hoger komt. Ik raad aan voor vertrek even MeteoBleu te checken.
Parkeren
We parkeren bij Parking de l'abri des Chevennes. YES, geen auto op de parkeerplaats te bekennen, dat belooft een rustige tocht te worden. Samen met mijn collega Annders en haar zus Tine begin ik te stappen, let's go! Gelukkig hebben zij beiden de GPX-coördinaten van de route op hun horloges geïnstalleerd. Ik ben dan weliswaar jonger, toch begeef ik me vaak op de meer op analoge manier door de bergen.
Berg op
We nemen voor een gedeelte een alternatieve route die een hele hoop extra zig-zag bochten vermijdt. Hierdoor klimmen we iets steiler omhoog maar begeven we ons wel over een groener en ongereptere pad. Na een klim van zo'n 600m komen we aan bij de Col de Vernaz (1.815m). Het uitzicht is werkelijk prachtig. Dit is de grens met Zwitserland, je kijkt zo de vallei van Vouvry in.
We kijken links omhoog en kunnen goed zien hoe het pad zich vervolgt. Ook valt op dat de top van de Cornettes overgenomen is door een dikke wolk. Maakt niet uit, lets go! Stap voor stap naderen we de top, welke erg goed te benaderen is vanaf deze kant. Die wolk die we een half uur geleden slechts zagen, kunnen we nu ook voelen. We begeven ons midden in de wolk... Resultaat? koude handen, gladde paden, bemodderde schoenprofielen, 0 uitzicht... maarrr ook een geweldig mystieke sfeer, een unieke ervaring en heel veel lol!
Door de leuke gesprekken en het spotten van twee kuddes steenbokken (in het Frans: bouquetins) met jonkies vliegt de tijd voorbij. Plots zien we het kruis door de mist verschijnen... we made it! Gauw wat eten en foto's maken en weer door want het is toch wel erg fris hierboven.
Berg af
De terugweg gaat minder van een leien dakje. Door de gladheid en stijle bergwand is het toch best spannend, maar let's go! Via deze weg is het handen en voetenwerk. We nemen de goed de tijd en gaan waar nodig op onze kont naar beneden. De wandelstokken van Annders en Tine zijn met tijden een blessing of curse. Deze route is wel echt een aanrader voor wie in is voor een gaaf avontuur! Je hoort in de verte de bouquetins roepen, ze maken een soort vogelachtige schreeuwtje. We passeren enkele technische stukken, waarbij we over gat moeten klimmen of een helling van 96% afklauteren. Dan wordt het pad breder en meer begaanbaar en arriveren we na enige tijd bij Passe de la Bosse (1.816m). Dit is een goede plek om even te stoppen en van het uitzicht te genieten. Je ziet de vallei De Bise liggen, vanwaar ook prachtige wandelingen te maken zijn (zie hiervoor mijn blog: Tour de Bise). Hapje chocola, plas-pauze en let's go! Het laatste uurtje van Passe de la Bosse terug naar de Parking hadden we de zon op ons gezicht. Het pad is super toegankelijk en eindigt in het bos.
Let's go!
De chefkok Adi (van het hotel waar Annders en ik werken) zegt altijd 'let's go' na de briefing, tijdens het werk en op elk ander moment. Dit hebben wij dan inmiddels ook geïntegreerd in onze wandelingen-vocabulaire.
